Słodkie życie

Jest rok 2006, Muammar Kaddafi, świeżo upieczony sojusznik USA w walce z terroryzmem, napawa się pochwałami, których nie szczędzą mu przywódcy państw zachodnich. Życie pułkownika jest piękne, a na horyzoncie nie widać nawet chmurki. Reporter „New Yorkera” jest na miejscu i przygląda się państwu, na czele którego stoi syn niepiśmiennego beduina.

Libya is about the size of Germany, France, Italy, and Spain, combined, but its population, just under six million, is roughly the same as Denmark’s. Oil revenues make Libya, per capita, one of the wealthiest countries in Africa, and yet malnutrition and anemia are among its most prevalent health problems. It is an Islamic country where alcohol is illegal and most married women wear the hijab; it is a secular country where women are legally allowed to wear bikinis and Qaddafi is protected by a phalanx of gun-toting female bodyguards. The head of the Libyan Publishers’ League says that the books most often requested in his store are the Koran and Bill Clinton’s “My Life.”