Konserwatywny amerykański dwumiesięcznik "The National Interest" zaprasza na wycieczkę po Pakistanie, mocarstwie atomowym i regionalnej potędze w Azji, kuriozum, które można określić mianem państwa jedynie przez grzeczność. Miło jest pomyśleć, że są jeszcze na świecie kraje, przy których Polska wydaje się poukładana jak werki szwajcarskiej manufaktury zegarkowej Vacheron Constantin.
There is perhaps no other political-military elite in the world whose aspirations for great-power regional status, whose desire to overextend and outmatch itself with meager resources, so outstrips reality as that of Pakistan. If it did not have such dire consequences for 170 million Pakistanis and nearly 2 billion people living in South Asia, this magical thinking would be amusing.
niedziela, 30 stycznia 2011
czwartek, 27 stycznia 2011
Inny świat
Vadim Makarenko z Gazety Wyborczej zabiera nas na wycieczkę w przedziwny świat rosyjskiego internetu, w którym wszystko postawione jest na głowie. Dowód? Proszę bardzo: Yandex, rosyjska wyszukiwarka, której szef jest bohaterem materiału Makarenki, deklasuje na rosyjskim rynku i Google'a, i Binga. To nie koniec: Rosjanie w ogóle najchętniej wybierają swojskie serwisy internetowe takie jak choćby mail.ru (email) czy spolecznosciowe Odnoklassniki.ru. W Polsce, kraju w którym rządzi niepodzielnie niebawem będzie rządził Facebook, a ludzie kochają swoje konta na Gmailu, blogi na Blogspocie i klipy w Youtubie, trudno sobie wyobrazić, że można do tego stopnia zamknąć się we własnym internetowym getcie.
W Rosji nie więcej niż 10 proc. ludności zna języki obce. Nie dlatego, że ludzie są dzicy, oni po prostu nie potrzebują informacji w innym języku niż rosyjski. Mają szeroką ofertę, i to nie tylko w internecie, podobnie jak Amerykanie czy Anglicy, którzy również w swojej masie nie błyszczą znajomością języków obcych. A do tego mamy doświadczone i silne firmy lokalne, które od lat oferują sprawdzone technologie. Przecież algorytm wyszukiwania Yandeksu jest starszy niż Google'a. Jako technologia zaczynaliśmy na przełomie lat 80. i 90., a jako witryna w sieci jesteśmy obecni od 1997 r. Google w tym czasie raczkował.
W Rosji nie więcej niż 10 proc. ludności zna języki obce. Nie dlatego, że ludzie są dzicy, oni po prostu nie potrzebują informacji w innym języku niż rosyjski. Mają szeroką ofertę, i to nie tylko w internecie, podobnie jak Amerykanie czy Anglicy, którzy również w swojej masie nie błyszczą znajomością języków obcych. A do tego mamy doświadczone i silne firmy lokalne, które od lat oferują sprawdzone technologie. Przecież algorytm wyszukiwania Yandeksu jest starszy niż Google'a. Jako technologia zaczynaliśmy na przełomie lat 80. i 90., a jako witryna w sieci jesteśmy obecni od 1997 r. Google w tym czasie raczkował.
wtorek, 25 stycznia 2011
Pan od muzyki
Marcin Masecki, pianista uznawany za równego talentem Lesławowi Możdżerowi, lecz mniej hołdującego bożkom marketingu, rozmawia z Bartkiem Chacińskim z "Polityki".
Masecki, cudowne dziecko polskiej pianistyki, absolwent słynnego Berklee College of Music w Bostonie, podejście do muzyki ma niebanalne: w Carnegie Hall grać nie chce, zamiast wozić ze sobą Steinwaya, postanowił jeździć z niewielkim pianinem, a do tego uparł się, by "Sztukę fugi" Bacha nagrać nie w formacie Super Audio CD, jak miliard innych muzyków, ale na monofonicznym dyktafonie. Hochsztapler czy wizjoner?
Uruchamiamy dyskusję, której nie ma w świecie muzyki klasycznej. Nagranie zawsze ma brzmieć tak, żebyś zamykając oczy mógł się poczuć jak na koncercie. Innej filozofii nie ma. A w każdej produkcji muzyki popowej, nawet tej najbardziej masowej, operuje się technikami nagraniowymi – zwrotka z pogłosem, na refrenach przester, gitara z delayem, a fortepian we wstępie puszczony przez megafon. To są typowe ruchy. W klasyce nie ma na to szans. Dlaczego?
Masecki, cudowne dziecko polskiej pianistyki, absolwent słynnego Berklee College of Music w Bostonie, podejście do muzyki ma niebanalne: w Carnegie Hall grać nie chce, zamiast wozić ze sobą Steinwaya, postanowił jeździć z niewielkim pianinem, a do tego uparł się, by "Sztukę fugi" Bacha nagrać nie w formacie Super Audio CD, jak miliard innych muzyków, ale na monofonicznym dyktafonie. Hochsztapler czy wizjoner?
Uruchamiamy dyskusję, której nie ma w świecie muzyki klasycznej. Nagranie zawsze ma brzmieć tak, żebyś zamykając oczy mógł się poczuć jak na koncercie. Innej filozofii nie ma. A w każdej produkcji muzyki popowej, nawet tej najbardziej masowej, operuje się technikami nagraniowymi – zwrotka z pogłosem, na refrenach przester, gitara z delayem, a fortepian we wstępie puszczony przez megafon. To są typowe ruchy. W klasyce nie ma na to szans. Dlaczego?
poniedziałek, 24 stycznia 2011
Pieniądz nie zasypia nigdy
Świetny (i długi - cudownie!) tekst z Vanity Fair o finansowym monstrum zwanym Goldman Sachs. To jedyny z wielkich banków inwestycyjnych, który względnie dobrze poradził sobie w zawierusze globalnego kryzysu finansowego.
Artykuł, choć był pisany w burzliwym okresie (początek 2010 roku), unika piętnowania i ślepej krytyki instytucji finansowych, które inwestowały nierozsądnie, a teraz chętnie sięgają po pomoc federalną. To raczej podszyta fascynacją opowieść o banku, w którym kalkulatory księgowych chodzą równo jak diesle na niemieckich U-bootach, a traderzy mają skrupułów mniej niż dzieci-żołnierze z Sierra Leone.
Despite the public financial statements Goldman files every quarter, no outsider can tell how the firm really makes its money. You cannot see into “the black box” of the trading empire. Blankfein says that only about 10 percent of Goldman’s profits come from purely proprietary trades, but there is no way any outsider can confirm that independently. And, anyway, what’s in the black box is always changing, so the numbers are relevant only in the current moment. “Goldman changes the doughnut machine all the time,” says independent analyst Meredith Whitney. “It’s never the same doughnut".
Artykuł, choć był pisany w burzliwym okresie (początek 2010 roku), unika piętnowania i ślepej krytyki instytucji finansowych, które inwestowały nierozsądnie, a teraz chętnie sięgają po pomoc federalną. To raczej podszyta fascynacją opowieść o banku, w którym kalkulatory księgowych chodzą równo jak diesle na niemieckich U-bootach, a traderzy mają skrupułów mniej niż dzieci-żołnierze z Sierra Leone.
Despite the public financial statements Goldman files every quarter, no outsider can tell how the firm really makes its money. You cannot see into “the black box” of the trading empire. Blankfein says that only about 10 percent of Goldman’s profits come from purely proprietary trades, but there is no way any outsider can confirm that independently. And, anyway, what’s in the black box is always changing, so the numbers are relevant only in the current moment. “Goldman changes the doughnut machine all the time,” says independent analyst Meredith Whitney. “It’s never the same doughnut".
piątek, 21 stycznia 2011
Teoria rewolucji
Malcolm Gladwell, słynny kanadyjski gaduła, człowiek z fryzurą na widok której Jaga Hupało otwiera sobie żyły tępymi fryzjerskimi nożyczkami, wziął na warsztat Facebooka i Twittera. Small Change to próba wytłumaczenia entuzjastom zjawiska social media, że serwisy społecznościowe nie zmienią świata i nie dadzą nigdy początku żadnej akcji społecznej, która mogłaby z sukcesem walczyć z dyktaturą dyskryminacją czy złym prawem. Dowód? Słynna "twitterowa rewolucja" w Iranie, która okazała się wymysłem amerykańskich mediów. Irańczycy protestujący przeciw fałszerstwom w czasie wyborów w 2009 roku nie używali Twittera, by organizować się przeciw władzy. To leniwi amerykańscy dziennikarze korzystali z wpisów użytkowników Twittera komentujących zamieszki w Iranie biorąc je za głos irańskiej opozycji, mimo że były pisane po angielsku, a nie w farsi.
Twórcy Twittera bardzo się obruszyli na tekst Gladwella. Ale chyba ich gniew jest bezpodstawny. Twitter pozostanie genialnym narzędziem dla celebrytów, serwisem który przedefiniował pojęcie public relations. Rewolucje nadal będą wybuchały w prawdziwym świecie, a nie w wirtualnym.
The platforms of social media are built around weak ties. Twitter is a way of following (or being followed by) people you may never have met. Facebook is a tool for efficiently managing your acquaintances, for keeping up with the people you would not otherwise be able to stay in touch with. That’s why you can have a thousand “friends” on Facebook, as you never could in real life.
This is in many ways a wonderful thing. There is strength in weak ties, as the sociologist Mark Granovetter has observed. Our acquaintances—not our friends—are our greatest source of new ideas and information. The Internet lets us exploit the power of these kinds of distant connections with marvellous efficiency. It’s terrific at the diffusion of innovation, interdisciplinary collaboration, seamlessly matching up buyers and sellers, and the logistical functions of the dating world. But weak ties seldom lead to high-risk activism.
BTW: Co takiego ma w sobie Malcolm Gladwell, że gdy publikuje tekst w New Yorkerze, linkuje go do Facebooka ponad trzydzieści tysięcy ludzi?
Twórcy Twittera bardzo się obruszyli na tekst Gladwella. Ale chyba ich gniew jest bezpodstawny. Twitter pozostanie genialnym narzędziem dla celebrytów, serwisem który przedefiniował pojęcie public relations. Rewolucje nadal będą wybuchały w prawdziwym świecie, a nie w wirtualnym.
The platforms of social media are built around weak ties. Twitter is a way of following (or being followed by) people you may never have met. Facebook is a tool for efficiently managing your acquaintances, for keeping up with the people you would not otherwise be able to stay in touch with. That’s why you can have a thousand “friends” on Facebook, as you never could in real life.
This is in many ways a wonderful thing. There is strength in weak ties, as the sociologist Mark Granovetter has observed. Our acquaintances—not our friends—are our greatest source of new ideas and information. The Internet lets us exploit the power of these kinds of distant connections with marvellous efficiency. It’s terrific at the diffusion of innovation, interdisciplinary collaboration, seamlessly matching up buyers and sellers, and the logistical functions of the dating world. But weak ties seldom lead to high-risk activism.
BTW: Co takiego ma w sobie Malcolm Gladwell, że gdy publikuje tekst w New Yorkerze, linkuje go do Facebooka ponad trzydzieści tysięcy ludzi?
środa, 19 stycznia 2011
Słońce Peru
Artur Domosławski przypomina w tygodniku "Polityka" historię Mario Vargasa Llosy, inteligenta który umyślił sobie, że zostanie prezydentem Peru. Oczywiście nic z tego nie wyszło, bo nie mogło.
Z naiwnością dziecka Vargas Llosa nagle odkrył, że polityka to nie szlachetne ideały. „Rzeczywista polityka polega prawie wyłącznie na manewrach, intrygach, konspirowaniu, na układach, paranojach, zdradach, wyrachowaniu, niemałym cynizmie i wszelkiego rodzaju żonglerce... Ten, kto nie jest w stanie odczuwać obsesyjnej atrakcyjności i niemal fizycznej żądzy władzy, z trudem potrafi zostać skutecznym politykiem sukcesu. Taki był mój przypadek... ”.
Z naiwnością dziecka Vargas Llosa nagle odkrył, że polityka to nie szlachetne ideały. „Rzeczywista polityka polega prawie wyłącznie na manewrach, intrygach, konspirowaniu, na układach, paranojach, zdradach, wyrachowaniu, niemałym cynizmie i wszelkiego rodzaju żonglerce... Ten, kto nie jest w stanie odczuwać obsesyjnej atrakcyjności i niemal fizycznej żądzy władzy, z trudem potrafi zostać skutecznym politykiem sukcesu. Taki był mój przypadek... ”.
Gadające głowy
Główni ekonomiści banków. Faceci, którzy potrafią jednego dnia tłumaczyć w programach informacyjnych, że wzrost euro był nieunikniony, by następnego przekonywać, iż spadek kursu tej waluty przewidziałoby nawet dziecko. Na ich widok na przemian ziewasz i hamujesz odruch wymiotny. Ci panowie w kosztownych garniturach do perfekcji opanowali jedną, za to bardzo ważną rzecz w warsztacie ekonomisty: strzelić dobry bon mot i zmieścić się w pięciu sekundach, by telewizje miały gotowy "soundbite".
Fenomenowi ekonomistów zatrudnianych przez polskie banki przygląda się miesięcznik Forbes.
Idąc do telewizji, trzeba mieć gotowy lapidarny komentarz. Inaczej można nie dostać drugiej szansy – nazajutrz zadzwonią do kogoś, kto lepiej wypada w mediach. Żeby być znanym, trzeba też być szybkim. Na przygotowanie komentarza bankowi ekonomiści mają zwykle bardzo mało czasu, bo tuż po ogłoszeniu danych o inflacji czy bezrobociu zaczynają dzwonić do nich dziennikarze. Wygrywają ci, którzy potrafią błyskotliwie spuentować każde wydarzenie, nieważne, czy to będzie bezrobocie w Rumunii, inflacja w strefie euro, czy katastrofa finansów publicznych w Grecji.
Fenomenowi ekonomistów zatrudnianych przez polskie banki przygląda się miesięcznik Forbes.
Idąc do telewizji, trzeba mieć gotowy lapidarny komentarz. Inaczej można nie dostać drugiej szansy – nazajutrz zadzwonią do kogoś, kto lepiej wypada w mediach. Żeby być znanym, trzeba też być szybkim. Na przygotowanie komentarza bankowi ekonomiści mają zwykle bardzo mało czasu, bo tuż po ogłoszeniu danych o inflacji czy bezrobociu zaczynają dzwonić do nich dziennikarze. Wygrywają ci, którzy potrafią błyskotliwie spuentować każde wydarzenie, nieważne, czy to będzie bezrobocie w Rumunii, inflacja w strefie euro, czy katastrofa finansów publicznych w Grecji.
poniedziałek, 17 stycznia 2011
Świecka tradycja
Przysłowie powiada, że jak nam ukradną furę, to muszą nam oddać samolot. Niestety, ta zasada nie dotyczy dóbr kultury zrabowanych przez Szwedów podczas tzw. potopu. Smutny los polskich skarbów przechowywanych w szwedzkich kazamatach i muzeach ujawnia Adam Węgłowski z Tygodnika Powszechnego.
Nie da się ukryć, że Szwedzi poszli śladem innych europejskich krajów, chroniących swoje łupy. – Sprawy rewindykacji dotyczą tylko rabunków w okresie II wojny światowej i po niej. Nie rusza się wcześniejszych łupów wojennych w Europie. Co byłoby wtedy z Luwrem? Grecy też próbują odzyskać „marmury Elgina”, ale bez powodzenia – mówi prof. Andrzej Rottermund, dyrektor Zamku Królewskiego w Warszawie.
Nie da się ukryć, że Szwedzi poszli śladem innych europejskich krajów, chroniących swoje łupy. – Sprawy rewindykacji dotyczą tylko rabunków w okresie II wojny światowej i po niej. Nie rusza się wcześniejszych łupów wojennych w Europie. Co byłoby wtedy z Luwrem? Grecy też próbują odzyskać „marmury Elgina”, ale bez powodzenia – mówi prof. Andrzej Rottermund, dyrektor Zamku Królewskiego w Warszawie.
Euro Zero
Podwójna porcja wiedzy ekonomicznej: najpierw profesor Witold M. Orłowski przekaże złe wiadomości dotyczące przyszłości i wiarygodności finansowej strefy euro, a potem swoim czarnowidztwem dobije nas prof. Paul Krugman, modny amerykański ekonomista i laureat ekonomicznego Nobla za rok 2008.
Jak daleko sięga cierpliwość Niemiec? Gdyby nie udało się wypracować skutecznych mechanizmów dyscyplinujących finanse państw albo gdyby okazało się, że ratowanie słabszych musi odbyć się kosztem siły euro, dla Niemiec byłoby to prawdopodobnie za dużo. Zapewne najpierw zaproponowałyby dobrowolne wystąpienie ze strefy euro krajom, które nie przestrzegają zasad ostrożności i odpowiedzialności.
Tyle że rządzący w Atenach, Rzymie czy Madrycie musieliby najpierw zwariować, aby się na to zgodzić, bo w przypadku wyjścia ze strefy euro ich kraje w ciągu tygodnia musiałyby zapewne ogłosić bankructwo. A skoro oni się nie zgodzą – pozostawałoby jedno wyjście. Wystąpienie ze strefy euro Niemiec i powrót do własnej, twardej waluty, być może dzielonej z tymi krajami Unii, które w pełni podzielałyby niemiecki pogląd na temat finansowych fundamentów pieniądza.
Jak daleko sięga cierpliwość Niemiec? Gdyby nie udało się wypracować skutecznych mechanizmów dyscyplinujących finanse państw albo gdyby okazało się, że ratowanie słabszych musi odbyć się kosztem siły euro, dla Niemiec byłoby to prawdopodobnie za dużo. Zapewne najpierw zaproponowałyby dobrowolne wystąpienie ze strefy euro krajom, które nie przestrzegają zasad ostrożności i odpowiedzialności.
Tyle że rządzący w Atenach, Rzymie czy Madrycie musieliby najpierw zwariować, aby się na to zgodzić, bo w przypadku wyjścia ze strefy euro ich kraje w ciągu tygodnia musiałyby zapewne ogłosić bankructwo. A skoro oni się nie zgodzą – pozostawałoby jedno wyjście. Wystąpienie ze strefy euro Niemiec i powrót do własnej, twardej waluty, być może dzielonej z tymi krajami Unii, które w pełni podzielałyby niemiecki pogląd na temat finansowych fundamentów pieniądza.
piątek, 14 stycznia 2011
W obcej skórze
Jędrzej Wittchen, twórca skórzanego imperium, opowiada o swoich początkach w biznesie, wędrówkach z plecakiem do Azji i służbie w Ludowym Wojsku Polskim.
Koniec lat osiemdziesiątych. Dwa dni po wyjściu z armii — i już plecak, lotnisko, egzotyka Azji. Bo co było ze sobą począć? Trzy lata Wittchen tułał się po świecie. Praca przy okazji, to w jakimś biurze podróży, to w firmie handlowej i pomoc w nawiązywaniu kontaktów handlowych z Polską. O okrągłym stole, Balcerowiczu, zmianach w kraju dowiedział się z gazet. W samą porę, gdyż:
— Życie tułacza zaczęło mnie męczyć. Ile można? Poza tym urodziła mi się córka. Idealny moment, by się ustatkować! Przemiany gospodarcze w kraju potęgowały te myśli — wspomina Wittchen.
Wigilia 1989 roku. Poznań. Jędrzej Wittchen wraca z Azji do kraju. W portfelu 400 dolarów. W plecaku wytargowane gdzieś na bazarze w Malezji skórzane portfele i torby. Kilka na zapas. Ten zapas rozszedł się błyskawicznie — za gotówkę, z olbrzymią marżą.
czwartek, 13 stycznia 2011
To idzie starość
Jacek Żakowski namówił na gorzki rachunek sumienia Jerzego Skolimowskiego. Tylu zawodowych porażek i upadków nie zanotował chyba żaden polski reżyser. Ale też żaden nie wykonał na początku kariery efektownego skoku na główkę do pustego basenu. Warto przeczytać.
Którejś nocy wracałem do domu. Zima, śnieg. Samochód wpada w poślizg. Ledwie się utrzymuję na drodze. Na skraju przepaści. Spojrzałem i zrozumiałem, że jestem dwa kilometry od Szyman. Tą drogą musiały jeździć konwoje z lotniska do Starych Kiejkut. Jakiś samochód mógł spaść do tej przepaści. Jeden z więźniów mógł uciec. Facet w kajdankach i w pomarańczowym drelichu pierwszy raz widzi śnieg. I brnie przez ten śnieg. Wracam do domu. Idę spać. O piątej budzę się z absolutną pewnością, że mam cały film w głowie. Piszę od piątej do siódmej. Mam siedem stron. I to jest dokładnie ten film. „Essential Killing”, scena po scenie.
Którejś nocy wracałem do domu. Zima, śnieg. Samochód wpada w poślizg. Ledwie się utrzymuję na drodze. Na skraju przepaści. Spojrzałem i zrozumiałem, że jestem dwa kilometry od Szyman. Tą drogą musiały jeździć konwoje z lotniska do Starych Kiejkut. Jakiś samochód mógł spaść do tej przepaści. Jeden z więźniów mógł uciec. Facet w kajdankach i w pomarańczowym drelichu pierwszy raz widzi śnieg. I brnie przez ten śnieg. Wracam do domu. Idę spać. O piątej budzę się z absolutną pewnością, że mam cały film w głowie. Piszę od piątej do siódmej. Mam siedem stron. I to jest dokładnie ten film. „Essential Killing”, scena po scenie.
środa, 12 stycznia 2011
Państwo stanu wyjątkowego
Witold Szabłowski niedawno zbierał laury za reportaż z Turcji, a teraz nadaje z Birmy. Udało mu się nawet wywalczyć audiencję u Aung San Suu Kyi, liderki opozycji, którą wojskowa junta właśnie wypuściła na wolność po latach aresztu domowego.
Na lotnisku mafia taksówkarska. Do hotelu w centrum nie chcą jechać za mniej niż jedną trzecią pensji nauczyciela (10 dolarów). W hotelu króluje pleśń, w pościeli włosy poprzedniego gościa, a na ścianie - tabliczka z przekreślonym mikrofonem i napisem: "Nie bój się! U nas goście nie są podsłuchiwani".
- Takich miejsc należy się bać najbardziej - ostrzega Johannes, zaprzyjaźniony dziennikarz z Niemiec, który prosi, by nie podawać jego nazwiska. - Nie wpuszczą mnie, jak będę znowu jechał - tłumaczy. Pewnie ma rację.
Na lotnisku mafia taksówkarska. Do hotelu w centrum nie chcą jechać za mniej niż jedną trzecią pensji nauczyciela (10 dolarów). W hotelu króluje pleśń, w pościeli włosy poprzedniego gościa, a na ścianie - tabliczka z przekreślonym mikrofonem i napisem: "Nie bój się! U nas goście nie są podsłuchiwani".
- Takich miejsc należy się bać najbardziej - ostrzega Johannes, zaprzyjaźniony dziennikarz z Niemiec, który prosi, by nie podawać jego nazwiska. - Nie wpuszczą mnie, jak będę znowu jechał - tłumaczy. Pewnie ma rację.
poniedziałek, 10 stycznia 2011
Człowiek roku
Mark Zuckerberg, twórca serwisu internetowego Facebook. Tygodnik Time poświęca mnóstwo miejsca człowiekowi roku 2010 ale, naszym zdaniem, przesadza z ilością lukru na tym ogromnym torcie.
The reality is that Zuckerberg isn't alienated, and he isn't a loner. He's the opposite. He's spent his whole life in tight, supportive, intensely connected social environments: first in the bosom of the Zuckerberg family, then in the dorms at Harvard and now at Facebook, where his best friends are his staff, there are no offices and work is awesome. Zuckerberg loves being around people. He didn't build Facebook so he could have a social life like the rest of us. He built it because he wanted the rest of us to have his.
The reality is that Zuckerberg isn't alienated, and he isn't a loner. He's the opposite. He's spent his whole life in tight, supportive, intensely connected social environments: first in the bosom of the Zuckerberg family, then in the dorms at Harvard and now at Facebook, where his best friends are his staff, there are no offices and work is awesome. Zuckerberg loves being around people. He didn't build Facebook so he could have a social life like the rest of us. He built it because he wanted the rest of us to have his.
Latający talerz
"Polska Zbrojna" zabiera nas w podróż latającym radarem, samolotem E-3 AWACS. Bardzo fajna relacja, nie tylko dla miłośników lotnictwa. "Polska Zbrojna" daje radę!
Jeśli na pograniczu holendersko-niemieckim usłyszałeś lub zobaczyłeś nad głową AWACS-a, co wcale nie jest niezwykłe, możesz nie patrzeć na zegarek. Minęła ósma rano. Samoloty z natowskiej bazy nie wylatują wcześniej, by nie denerwować mieszkańców okolicy. Jeśli zaś mają misje treningowe na popołudniowej zmianie, powinny wrócić do bazy przed dwudziestą pierwszą. „Nie należą do najcichszych”, kapitan Wilko Ter Horst, zastępca szefowej biura prasowego Komponentu Sił Wczesnego Ostrzegania i Kontroli (NAEWF), nie lubi słowa „hałaśliwe”. „Silniki mają stare, ale poza tym są jednymi z najbardziej zaawansowanych technicznie samolotów, jakie powstały”.
Jeśli na pograniczu holendersko-niemieckim usłyszałeś lub zobaczyłeś nad głową AWACS-a, co wcale nie jest niezwykłe, możesz nie patrzeć na zegarek. Minęła ósma rano. Samoloty z natowskiej bazy nie wylatują wcześniej, by nie denerwować mieszkańców okolicy. Jeśli zaś mają misje treningowe na popołudniowej zmianie, powinny wrócić do bazy przed dwudziestą pierwszą. „Nie należą do najcichszych”, kapitan Wilko Ter Horst, zastępca szefowej biura prasowego Komponentu Sił Wczesnego Ostrzegania i Kontroli (NAEWF), nie lubi słowa „hałaśliwe”. „Silniki mają stare, ale poza tym są jednymi z najbardziej zaawansowanych technicznie samolotów, jakie powstały”.
niedziela, 9 stycznia 2011
Królestwo zabawek
Tygodnik "Przekrój" na tropie praw pracowniczych w Chinach. Bardzo niespodziewany reportaż (bo polski New Yorker ostatnio akcentuje przede wszystkim kulturę), ale zarazem bardzo ciekawy.
Tak działa ten system; chodzi o to, by pracownik sam chciał być jak najbardziej wykorzystywany. Domagał się nadgodzin, bo za pracę w normalnym wymiarze nie utrzyma rodziny (tym bardziej że firma potrąca około 200 juanów za wyżywienie, nocleg i wodę pitną). Rezygnuje też z ubezpieczenia medycznego, bo dzięki temu sto juanów trafia do jego kieszeni. I nie lubi, gdy aktywiści w rodzaju Zhanga zaczynają dbać o jego prawa – bo im więcej praw, tym mniej pieniędzy.
Tak działa ten system; chodzi o to, by pracownik sam chciał być jak najbardziej wykorzystywany. Domagał się nadgodzin, bo za pracę w normalnym wymiarze nie utrzyma rodziny (tym bardziej że firma potrąca około 200 juanów za wyżywienie, nocleg i wodę pitną). Rezygnuje też z ubezpieczenia medycznego, bo dzięki temu sto juanów trafia do jego kieszeni. I nie lubi, gdy aktywiści w rodzaju Zhanga zaczynają dbać o jego prawa – bo im więcej praw, tym mniej pieniędzy.
sobota, 8 stycznia 2011
Samochodowy zawrót głowy
Coś bardzo weekendowego: reporter Vanity Fair składa wizytę w prywatnym muzeum motoryzacyjnym należącym do projektanta mody, Ralpha Laurena. W hali, położonej w ekskluzywnym Westchester County w stanie Nowy Jork, słynny krawiec trzyma blisko sześćdziesiąt samochodów rzadkich jak zabawne pointy w spiczach Krzysztofa Ibisza. Czego tu nie ma? Od przepięknego Mercedesa SSK z 1930 (jedyny na świecie), przez wyścigowe Ferrari P 2/3 z 1965 roku, po diablo szybkie Lamborghini Murcielago Super Veloce z 2010. Cała kolekcja warta jest kilkadziesiąt milionów dolarów. Dodajmy jeszcze, że wszystkie samochody są w stanie perfekcyjnym, a Lauren regularnie wypuszcza się nimi na przejażdżki! Teraz wiemy, że handel idiotycznymi koszulkami z logiem konika ma głębszy sens.
PS. Po przeczytaniu reportażu, grzechem byłoby pominąć galerię zdjęć z garażu Laurena.
Lauren does not collect art—“You can’t drive a painting,” he said to me—and he makes much of his desire to treat his cars as more than just aesthetic objects. “I drive these cars—they don’t just sit here,” he said at least three times as we walked through two floors of classic Porsches, Ferraris, Morgans, Jaguars, Aston Martins, and Mercedes-Benzes.
PS. Po przeczytaniu reportażu, grzechem byłoby pominąć galerię zdjęć z garażu Laurena.
Lauren does not collect art—“You can’t drive a painting,” he said to me—and he makes much of his desire to treat his cars as more than just aesthetic objects. “I drive these cars—they don’t just sit here,” he said at least three times as we walked through two floors of classic Porsches, Ferraris, Morgans, Jaguars, Aston Martins, and Mercedes-Benzes.
piątek, 7 stycznia 2011
Złota Kolekcja vol.2
Tym razem czas na naszego ulubieńca, Włodzimierza Kalickiego. Pan Włodzimierz pisuje niestety rzadko, dlatego z braku świeżych reportaży, wyciągamy z archiwum jego kapitalny wywiad z dr Tomaszem Niewodniczańskim, nieżyjącym już niestety polskim naukowcem i legendarnym kolekcjonerem zabytkowych druków oraz map.
- Kolekcjonerstwo to nie tylko żmudne zdobywanie pieniędzy, studiowanie katalogów, pochłanianie setek tomów literatury fachowej. To także gra, właściwie rodzaj hazardu, w której czasem chęć okpienia partnera, urażone ambicja i duma biorą górę nad chłodną kalkulacją.
Przed 25 laty odwiedziłem w Waszyngtonie antykwariat, który pułkownik amerykańskiej armii prowadził na terenie jednostki wojskowej. Zobaczyłem tam arcyrzadką maleńką mapę Polski Beauplana, kartografa francuskiego pracującego m.in. w służbie naszego króla Władysława IV. Pułkownik chciał za nią 28 dolarów. Wiedziałem, że warta jest co najmniej 1000 dolarów, ale z zimną krwią kupiłem za te 28.
- Kolekcjonerstwo to nie tylko żmudne zdobywanie pieniędzy, studiowanie katalogów, pochłanianie setek tomów literatury fachowej. To także gra, właściwie rodzaj hazardu, w której czasem chęć okpienia partnera, urażone ambicja i duma biorą górę nad chłodną kalkulacją.
Przed 25 laty odwiedziłem w Waszyngtonie antykwariat, który pułkownik amerykańskiej armii prowadził na terenie jednostki wojskowej. Zobaczyłem tam arcyrzadką maleńką mapę Polski Beauplana, kartografa francuskiego pracującego m.in. w służbie naszego króla Władysława IV. Pułkownik chciał za nią 28 dolarów. Wiedziałem, że warta jest co najmniej 1000 dolarów, ale z zimną krwią kupiłem za te 28.
Wschodnie obietnice
Pisaliśmy niedawno o Aliszerze Usmanowie, a polski Forbes przedstawia sylwetkę Jurija Milnera, szefa fundusz inwestycyjnego DST, którego współwłaścicielem został uzbecki miliarder. Milner, z wykształcenia fizyk, poczynał sobie dotąd nieźle – rozdaje karty w rosyjskim internecie, a za granicą zainwestował m.in. w serwis zakupowy Groupon i w Zyngę, producenta gier robiących furorę na Facebooku. Można się spodziewać, że DST, uzbrojony w miliardy Usmanowa, będzie jeszcze dzielniejszym graczem na rynku obiecujących serwisów internetowych. Początek pod nowym panem Jurij Milner miał niezły – kupił udziały w Facebooku.
Milner liczy na to, że systemy społecznościowe to nie kolejna moda w internecie, tylko pełnowartościowa rewolucja, która całkowicie i bezpowrotnie zmienia oblicze sieci i potrwa jeszcze co najmniej 10 lat. Jego stawka to wziąć z tej rewolucji maksimum.
– Wierzę, że nadchodzi tsunami, które poderwie w górę wiele łódek, a jeśli siedzisz w dużej łodzi, może ją poderwać bardzo wysoko – mówi Milner.
Milner liczy na to, że systemy społecznościowe to nie kolejna moda w internecie, tylko pełnowartościowa rewolucja, która całkowicie i bezpowrotnie zmienia oblicze sieci i potrwa jeszcze co najmniej 10 lat. Jego stawka to wziąć z tej rewolucji maksimum.
– Wierzę, że nadchodzi tsunami, które poderwie w górę wiele łódek, a jeśli siedzisz w dużej łodzi, może ją poderwać bardzo wysoko – mówi Milner.
czwartek, 6 stycznia 2011
Dyktatura mody
Vadim Makarenko portretuje Alonę Dolecką, byłą naczelną rosyjskiej edycji magazynu "Vogue", o której parę lat temu mówiono, że może zostać następczynią słynnej Anne Wintour. Artykuły takie jak ten zawsze sprawiają iż zaczynamy się zastanawiać, dlaczego Polska nie doczekała się własnej cesarzowej mediów i umysłów. Owszem, mamy Ninę Terentiew ale, przy całym szacunku dla zasług pani redaktor w produkcji telewizyjnego contentu cienkiego intelektualnie jak love stories w "Chwili dla Ciebie", to jednak nie ta liga rozgrywkowa.
Musi pan zrozumieć, że to nie jest zwykła kobieta. Nie można przykładać do niej zwykłej miary. Ona jest wyrazicielem wyższej woli i każdy dostaje od niej to, na co zasłużył. To postać mistyczna.
Musi pan zrozumieć, że to nie jest zwykła kobieta. Nie można przykładać do niej zwykłej miary. Ona jest wyrazicielem wyższej woli i każdy dostaje od niej to, na co zasłużył. To postać mistyczna.
Mężczyzna po przejściach
Profil Aliszera Usmanowa, udziałowca rosyjskiego funduszu inwestycyjnego DST, który kupił ostatnio, do spółki z amerykańskim bankiem inwestycyjnym Goldman Sachs, sporo udziałów w Facebooku. Usmanow, rosyjski oligarcha i jeden z najbogatszych ludzi świata, majątek zbudował na wydobyciu surowców. Jest postacią niejednoznaczną, w czasach ZSRR spędził parę lat za kratami, uchodzi za człowieka świetnie ustosunkowanego w kręgach dawnego KGB i pozostającego w przyjaźni z prezydentem Uzbekistanu Islamem Karimowem, jednym z najbardziej odrażających tyranów Azji. Trzy lata temu Usmanow próbował przejąć londyński klub piłkarski Arsenal i wówczas właśnie Guardian napisał o nim wspomniany tekst, który niestety przynosi więcej pytań niż odpowiedzi.
Usmanov is said to be close to Putin and he appears, in recent months, to have gone to extravagant lengths to remain so. Last month he paid around £35m for the art collection of the late cellist Mstislav Rostropovich before it was due to go under the hammer at Sotheby's in London. He then donated the entire collection to the Russian Presidential Administration. He also paid a reported £2.5m for the rights to classic Soviet-era cartoons. They were handed over to a children's television channel, one that had just been set up by Putin.
Usmanov is said to be close to Putin and he appears, in recent months, to have gone to extravagant lengths to remain so. Last month he paid around £35m for the art collection of the late cellist Mstislav Rostropovich before it was due to go under the hammer at Sotheby's in London. He then donated the entire collection to the Russian Presidential Administration. He also paid a reported £2.5m for the rights to classic Soviet-era cartoons. They were handed over to a children's television channel, one that had just been set up by Putin.
środa, 5 stycznia 2011
Wróg publiczny
Bardzo ciekawy profil ministra finansów Jacka Rostowskiego, od niedawna najbardziej znienawidzonej osoby w w Polsce. Kim jest facet, który rozmontował system emerytalny i bez żenady grzebie w naszych kieszeniach?
W rządzie Tuska kandydaturę Rostowskiego forsował b. premier Jan Krzysztof Bielecki, któremu Rostowski doradzał w Pekao SA. Gdy nowy minister pierwszego dnia po nominacji przyszedł do gmachu ministerstwa (szybko kupił mieszkanie naprzeciwko), podano mu kawę w filiżance ze złotym orłem w koronie. Rostowski się wzruszył. Jako syn osobistego sekretarza Tomasza Arciszewskiego, premiera rządu polskiego na uchodźstwie, został wychowany w patriotycznej tradycji.
- Jego dziadek był profesorem neurochirurgii we Lwowie. Ojciec, co rzadko się zdarza, Polakiem w brytyjskiej służbie dyplomatycznej - opowiadał "Gazecie" prof. Stanisław Gomułka. - Jacek Rostowski to taki produkt tradycyjnej, przedwojennej inteligencji, z silnym wpływem kultury brytyjskiej.
wtorek, 4 stycznia 2011
Bilans zamknięcia
Marek Kondrat grał już różne role - był frustratem srającym pod oknem sąsiadki ("Dzień świra"), albo niezweryfikowanym esbekiem, który pudłuje "z takiej odległości" ("Psy"). W tym wywiadzie tłumaczy się z decyzji, by nieodwołalnie porzucić aktorstwo i dochować wierności roli pana z reklamy pewnego banku. Brawa dla wywiadującego Grzegorza Sroczyńskiego za to, że nie wahał się zadać panu Markowi pytań, które ma w głowie chyba każdy (i każda) z nas.
Jeden z najlepszych polskich aktorów prowadzi konferansjerkę dla facetów z ING. Smutne.
- No jasne, bo w Polsce aktor to narodowe dobro. I już do końca życia ma w tym tkwić i deklamować "Kordiana". A ja nie chcę. Wybrałem inny sposób na życie. Nie jestem aktorem, proszę to zrozumieć.
A kim?
- Pracownikiem banku ING oraz współwłaścicielem sieci sklepów z winem. Prowadzę własny biznes...
Jeden z najlepszych polskich aktorów prowadzi konferansjerkę dla facetów z ING. Smutne.
- No jasne, bo w Polsce aktor to narodowe dobro. I już do końca życia ma w tym tkwić i deklamować "Kordiana". A ja nie chcę. Wybrałem inny sposób na życie. Nie jestem aktorem, proszę to zrozumieć.
A kim?
- Pracownikiem banku ING oraz współwłaścicielem sieci sklepów z winem. Prowadzę własny biznes...
Recepta na klęskę
Profesor Krzysztof Rybiński, zwany przez niechętnych mu ekonomicznym celebrytą a nawet Dodą polskiej ekonomii (zupełnie niezasłużenie) rozlicza się ze swoich przewidywań odnośnie roku minionego i wieszczy, co czeka nas w obecnym. Lektura zajmująca, choć chwilami przerażająca.
W kategorii wiarygodności polityki fiskalnej Jacek Rostowski będzie na przedostatnim miejscu europejskiej listy Financial Timesa, wyprzedzi tylko ministra finansów Hiszpanii. Rostowski, prezentując budżet na 2012 rok w Sejmie, będzie krzyczał z trybuny na posłów PiS, że to jest ich wina. W kręgach finansowych w Europie pojawi się nowy termin „Fiscal Policy ala Rostowski” czyli taka polityka, która na krótko generuje wzrost gospodarczy dzięki sztuczkom księgowym i zwiększeniu wydatków ale po kilku latach prowadzi do ruiny.
W kategorii wiarygodności polityki fiskalnej Jacek Rostowski będzie na przedostatnim miejscu europejskiej listy Financial Timesa, wyprzedzi tylko ministra finansów Hiszpanii. Rostowski, prezentując budżet na 2012 rok w Sejmie, będzie krzyczał z trybuny na posłów PiS, że to jest ich wina. W kręgach finansowych w Europie pojawi się nowy termin „Fiscal Policy ala Rostowski” czyli taka polityka, która na krótko generuje wzrost gospodarczy dzięki sztuczkom księgowym i zwiększeniu wydatków ale po kilku latach prowadzi do ruiny.
poniedziałek, 3 stycznia 2011
Polska, głupcze!
Profesor Zbigniew Brzeziński w wywiadzie dla Newsweeka opowiada o Polsce, Rosji, Ameryce i reszcie świata. Dużo ważnych stwierdzeń, jednego z najbardziej wpływowych amerykańskich politologów słucha się z przyjemnością. Warto jednak pamiętać, że pan profesor to tylko człowiek i nie jest wyrocznią delficką. Czternaście lat temu cały podrozdział w swej książce "Wielka szachownica" poświęcił na udowadnianie, że do 2020 Chiny nie staną się wielką potęgą gospodarczą i polityczną. Jest rok 2011, Chiny mają status mocarstwa w obu tych kategoriach. Mało tego - to jedyne w świecie mocarstwo, które nie chwieje się w posadach z powodu kryzysu gospodarczego i z wyrachowaniem wskazuje, komu pomoże wyjść z finansowego dołka i za jaką cenę! Takie rzeczy naprawdę nie śniły się filozofom, zwłaszcza amerykańskim.
Triumf woli
Garri Kasparow wspomina swe heroiczne boje z superkomputerami szachowymi w czasach, gdy człowiek mógł jeszcze mieć nadzieję na wygraną z maszyną. Nie mniej ciekawe są jego obserwacje dotyczące świata szachów po triumfie Deep Blue.
The number of legal chess positions is 1040, the number of different possible games, 10120. Authors have attempted various ways to convey this immensity, usually based on one of the few fields to regularly employ such exponents, astronomy. In his book Chess Metaphors, Diego Rasskin-Gutman points out that a player looking eight moves ahead is already presented with as many possible games as there are stars in the galaxy. Another staple, a variation of which is also used by Rasskin-Gutman, is to say there are more possible chess games than the number of atoms in the universe. All of these comparisons impress upon the casual observer why brute-force computer calculation can’t solve this ancient board game.
The number of legal chess positions is 1040, the number of different possible games, 10120. Authors have attempted various ways to convey this immensity, usually based on one of the few fields to regularly employ such exponents, astronomy. In his book Chess Metaphors, Diego Rasskin-Gutman points out that a player looking eight moves ahead is already presented with as many possible games as there are stars in the galaxy. Another staple, a variation of which is also used by Rasskin-Gutman, is to say there are more possible chess games than the number of atoms in the universe. All of these comparisons impress upon the casual observer why brute-force computer calculation can’t solve this ancient board game.
niedziela, 2 stycznia 2011
Polskie Pulitzery
Grand Pressy to nie jedyne w naszym kraju nagrody dla dziennikarzy. Przed końcem roku swój wybór ogłosiło Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich. Jest co poczytać, oto lista nagrodzonych:
Marcin Kącki z "Gazety Wyborczej", najgłośniejszy śledczy ostatnich lat (tekstu o molestowaniu w Samoobronie chyba nie musimy przypominać), za cykl reportaży (tutaj jeden z nich) o patologiach w środowisku lekarzy.
Małgorzata Kolińska-Dąbrowska (również z "Wyborczej") za cykl reportaży o kulisach działania kancelarii odszkodowawczych żerujących na ofiarach wypadków.
Jerzy Jurecki z "Tygodnika Podhalańskiego" za reportaże z Haiti po trzęsieniu ziemi. W sieci znaleźliśmy jeden z nagrodzonych tekstów.
Jerzy Haszczyński, szef działu zagranicznego "Rzeczpospolitej" za teksty o Jemenie. Niestety, Rzeczpospolita, ma bardzo nieprzyjazną politykę odnośnie publikowania w sieci tekstów z gazety (opłata za dostęp), więc tekstów pana redaktora sobie nie przeczytacie.
Zbigniew Bartuś z krakowskiego "Dziennika Polskiego" za tekst śledczo-ekonomiczny zatytułowany "Dymek nad Polską". Dostęp do artykułu tylko za opłatą.
Magdalena Grzebałkowska za głośny reportaż o naciągaczach sms-owych.
Blanka Mikołajewska z "Polityki" za tekst o biznesach nastolatków.
Zbigniew Domaszewicz z "Przekroju" za tekst o tym jak pod koniec XX wieku powstawały (i upadały) pierwsze polskie biznesy internetowe.
Marcin Kącki z "Gazety Wyborczej", najgłośniejszy śledczy ostatnich lat (tekstu o molestowaniu w Samoobronie chyba nie musimy przypominać), za cykl reportaży (tutaj jeden z nich) o patologiach w środowisku lekarzy.
Małgorzata Kolińska-Dąbrowska (również z "Wyborczej") za cykl reportaży o kulisach działania kancelarii odszkodowawczych żerujących na ofiarach wypadków.
Jerzy Jurecki z "Tygodnika Podhalańskiego" za reportaże z Haiti po trzęsieniu ziemi. W sieci znaleźliśmy jeden z nagrodzonych tekstów.
Jerzy Haszczyński, szef działu zagranicznego "Rzeczpospolitej" za teksty o Jemenie. Niestety, Rzeczpospolita, ma bardzo nieprzyjazną politykę odnośnie publikowania w sieci tekstów z gazety (opłata za dostęp), więc tekstów pana redaktora sobie nie przeczytacie.
Zbigniew Bartuś z krakowskiego "Dziennika Polskiego" za tekst śledczo-ekonomiczny zatytułowany "Dymek nad Polską". Dostęp do artykułu tylko za opłatą.
Magdalena Grzebałkowska za głośny reportaż o naciągaczach sms-owych.
Blanka Mikołajewska z "Polityki" za tekst o biznesach nastolatków.
Zbigniew Domaszewicz z "Przekroju" za tekst o tym jak pod koniec XX wieku powstawały (i upadały) pierwsze polskie biznesy internetowe.
Subskrybuj:
Posty (Atom)
Posty
